Potęga żalu

John Jantsch (00:00): Ten odcinek podcastu o marketingu taśm klejących jest dostarczany przez biznes uproszczony prowadzony przez Donalda Millera i dostarczany przez sieć podcastów HubSpot uproszczony, usuwa tajemnicę z rozwoju twojego biznesu. Jeszcze długo słuchacze będą wiedzieć, że Donald Miller był w tym programie przynajmniej kilka razy. Jest ostatni odcinek. Chcę wskazać, jak zarabiać pieniądze na swoich obecnych produktach, człowieku, to taka ważna lekcja na temat wykorzystania tego, co już zrobiłeś, aby uzyskać z tego więcej. Słuchaj prostego biznesu wszędzie tam, gdzie masz podcasty.

John Jantsch (00:45): Witam w kolejnym odcinku podcastu o marketingu taśm klejących. To jest John Jantsch. Moim dzisiejszym gościem jest Daniel Pink. Jest autorem pięciu nowojorskich czasów, bestsellerów, w tym ostatniego, jakim jest siła żalu, jak patrzenie wstecz posuwa nas do przodu. Jego inne książki obejmują czasy nowojorskie, w których bestsellery wygrywają i zupełnie nowy umysł, a także numer jeden w czasach nowojorskich, kiedy bestsellery prowadzą, a sprzedawanie jest ludzkie. Jego książki zdobyły wiele nagród, zostały przetłumaczone na 42 języki i sprzedały się w milionach egzemplarzy na całym świecie. Mieszka w DC z rodziną. Więc witam w programie, Dan, powinienem powiedzieć

Daniel Pink (01:23): Witamy z powrotem. Tak, nie, nie. Ile razy to teraz? Jan? To jak pięć

John Jantsch (01:27): Albo pięć. Idę. Przynajmniej tak. To znaczy, nie wspomniałem o Johnnym Bunco, ale wiesz, byłeś

Daniel Różowy (01:31): . To było, tak. Myślałem tak, jak patrzyłem, układając moją listę rzeczy do zrobienia na ten dzień i lubię, jakie mam spotkania, myślałem o rany, Louis, myślę, że to już piąty raz, kiedy byłem na Pokaz Jana. Więc tak, myślę, że za szóstym razem dostanę darmowego bajgla. Nie tak to działa?

John Jantsch (01:45): Z tobą. To właśnie niech mi się podoba ten pomysł. Nie rozmawiajmy o twojej książce, a porozmawiajmy teraz o polityce w DC przez cały program.

Daniel Pink (01:52): Uh, ja, hej, zrób to. Idź po to. Wiesz, jeśli chcesz wywołać łzy w oczach swojej publiczności, to w porządku. To twój program. Tak,

John Jantsch (01:59): Nie, zrezygnuję z tego, ale niektórzy mogą nie wiedzieć, że spędziłeś trochę czasu w polityce i napisałeś przemówienia dla co najmniej jednego prezydenta, jeśli nie dwóch.

Daniel Pink (02:09): Cóż, pracowałem, ponieważ mieszkam w Waszyngtonie, ponieważ przyjechaliśmy tu z żoną jako bardzo młodzi ludzie. Pracowałem w polityce. Poniekąd zostałem pisarzem przemówień. Moja żona była prawniczką w wydziale sprawiedliwości, a potem oboje opuściliśmy tę pracę, ale nie opuściliśmy DC i skończyło się na wychowaniu, hm, wychowaniu tu trójki dzieci. DC to cudowne miejsce do życia. A prawda jest taka, że ​​z dnia na dzień jest o wiele mniej obsesja na punkcie polityki i większość ludzi spoza obwodnicy myśli.

John Jantsch (02:37): Tak. Tak. W pełni się zgadzam. Więc przejdźmy do książki żal, siła żalu w większości twoich projektów, robisz dużo badań i zrobiłeś coś, co nazywa się amerykańskim projektem żalu. Myślę, że myślę, że słyszałem, jak mówiłeś o tym, jak naprawdę prowadzi się badania nad żalem?

Daniel Pink (02:53): Cóż, to świetne pytanie. A więc właściwie na trzech nogach, na których stoi ta książka. Jednym z nich jest to, że przyjrzałem się około 50-letnim badaniom, które naukowcy przeprowadzili nad tym uczuciem żalu. To są badania prowadzone przez psychologów rozwoju, psychologów społecznych, neurologów, kognitywistów i innych. Zrobiłem również, jak wspomniałeś, amerykański projekt żalu, który jest po prostu gigantycznym badaniem opinii publicznej, największym badaniem opinii publicznej na temat postaw amerykańskich wobec żalu, jakie kiedykolwiek przeprowadzono, aby spróbować uzyskać wgląd w tę głęboko niezrozumianą emocję, a potem, ale czekaj , jest więcej. Zrobiłem też trzecią część badań, która nazywa się światową ankietą żalu, w której zebrałem mnóstwo, wiele, wiele, wiele, wiele żalów z całego świata. I tak, tak chciałem, więc tak tam wyszedłem. Dużo pracy wymagało złamania kodu tej głęboko niezrozumianej emocji.

John Jantsch (03:45): Jestem ciekawy i niekoniecznie musisz na to odpowiadać. Jestem ciekaw, czy były różnice między produktem światowym a produktem amerykańskim. To jest

Daniel Pink (03:52): Interesujące pytanie. Odpowiedź brzmi: może tak, a oto dlaczego istnieją dwa różne rodzaje ankiet. Amerykański projekt żalu był badaniem opinii publicznej. A więc mogę wysuwać bardzo bezpieczne twierdzenia o tym, że jesteśmy w Ameryce, czy są różnice demograficzne w żalu? Jakiego rodzaju rzeczy ludzie żałują, et cetera, et cetera na świecie, badanie żalu, to nie była próba losowa. Po prostu zaprosiłem ludzi na całym świecie do złożenia żalu. Teraz skończyło się na wielu z nich. Mamy teraz bazę ponad 21 000 z nich i moje przeczucie. I chcę tylko podkreślić, że to przeczucie, że jestem gotów wygłosić pewne twierdzenia na temat amerykańskiego projektu żalu, różnic demograficznych i innych rzeczy na temat amerykańskiego stosunku do żalu, moje przeczucie. I chodzi o to, że patrząc na 109 krajów, które były reprezentowane w trzeciej części, te żale są dość uniwersalne. Tak. Te żale są ładne, wiele z nich jest dość uniwersalnych. Żal moralny jest nieco bardziej złożony, ponieważ ludzie mają różne wyobrażenia o tym, co to znaczy być moralnym. Ale ogólnie rzecz biorąc, te żale mają oszałamiającą dozę uniwersalności.

John Jantsch (04:53): Tak. Kondycja ludzka jest kondycją ludzką. Tak. Prawidłowy.

Daniel Pink (04:55): Dokładnie. Dokładnie.

John Jantsch (04:57): Więc usuńmy to z drogi. Na całym świecie są plakaty i tatuaże. że nie żałuje. Więc jak to jest pozytywne?

Daniel Pink (05:06): No cóż, brak żalu to brak żalu, ponieważ filozofia życia nie jest szczególnie dobrym pomysłem z co najmniej dwóch powodów. Chodzi mi o to, że naprawdę jednym jest to, że zostawiasz dużo miejsca na stole, a drugim oszukujesz siebie. W przeciwnym razie to świetny pomysł. Bo ponieważ, bo oto co wiemy. Oto, co wiemy ponownie, przechodząc do pierwszej nogi tego stołka. Oto, co wiemy o żalu z 50 lat badań. Wszyscy żałują. To uniwersalna emocja, której wszyscy żałują. Uh, naprawdę jedynymi ludźmi, którzy nie żałują, są ludzie z jakimś problemem, uh, socjopaci lub ludzie z uszkodzeniem mózgu, chorobami zwyrodnieniowymi genów lub uszkodzeniami mózgu, które sprawiają, że brak żalu jest oznaką zaburzenia. Albo to też znak. Ty też możesz mieć pięć lat, bo twój mózg się nie rozwinął.

Daniel Pink (05:47): Ale chodzi o to, że brak żalu jest oznaką mózgu, który nie jest w pełni dojrzały i nie działa prawidłowo. Więc to trochę dziwne, prawda? Bo ja nie, wiesz, żartowałeś sobie z tego, Hej, porozmawiajmy w tej zabawnej rozmowie o żalu i oto rzecz, której nie lubię żałować. To nie jest dobre. Tak. Nie lubię tego. Ale o to chodzi. Ta nieprzyjemna emocja jest wszędzie. To wszechobecne. To jedna z najczęstszych emocji, jakie mają ludzie. Powstaje więc pytanie, czy coś, co jest tak rozpowszechnione, dlaczego masz tę nieprzyjemną rzecz, to jest powszechne dlaczego, a odpowiedź brzmi, ponieważ jest to przydatne, jeśli traktujemy to właściwie, a nie leczyliśmy tego. Prawidłowy. I kiedy traktujemy to właściwie, nie ignorując naszych żalu, jak te śmieszne plakaty bez żalu i nie pławiąc się w naszych żalu, ale konfrontując się z nimi, istnieją dowody na to, że właściwe skonfrontowanie się z żalem może pomóc ci stać się lepszym negocjatorem, lepszym strategiem, uh , myśl jaśniej, unikaj błędów poznawczych, odnajduj większy sens w życiu, rozwiązuj problemy, szybciej, rozwiązuj problemy, bardziej elegancko. Jeśli traktujemy to właściwie, niesie to ze sobą cały szereg korzyści.

John Jantsch (06:49): Cóż, więc w pewnym sensie mówisz, że to jak błędy, czy nauczyliśmy się z tego? Prawidłowy. Mam na myśli, czy tego rodzaju co?

Daniel Pink (06:56): Mówimy? Absolutnie. Absolutnie. Wiesz, tak, ale tak, ale przesuńmy się trochę dalej. Dobra. Więc czego chcemy, wiesz, wszyscy popełniają błędy, błędy mają porażki. Powstaje wtedy pytanie, co z nimi zrobisz? I pomysł, że w obliczu złych wyborów, w obliczu głupich decyzji i niezdecydowania, po prostu nigdy nie należy patrzeć wstecz. Ach, to już przeszłość, to nie ma znaczenia ani nie mówię, nie chcę się tym zajmować. Bo to sprawia, że ​​czuję się źle. A ja chcę być tylko pozytywny. To zły pomysł. Wiemy, że jeśli systematycznie traktujemy żal, możemy się uczyć i rozwijać. A więc co jest perwersyjne tak. O tej filozofii nie żałuje. Wspomniałaś o ludziach z tatuażami, które mówią, że nie żałują, nikt, ale równie dobrze możesz zrobić sobie tatuaż. To nie jest nauka. bez wzrostu, bez postępu. Tak.

John Jantsch (07:42): Tak. Więc chcę skręcić tutaj na chwilę. Ciekawe, jak ty, mam na myśli, że napisałeś całkiem eklektyczny zestaw książek. Jestem ciekawa, jak znajdujesz temat, o którym mówisz, że napiszę o tym książkę, a potem jak wylądowałeś w tym konkretnym temacie.

Daniel Pink (07:57): Cóż, ogólnie rzecz biorąc, muszę być naprawdę zainteresowany tematem, który był naprawdę, wiesz, to, wiesz, ten John piszący książkę to gigantyczny wrzód na tyłku. Wiesz, to jest trudne, to trudne. Dobra. To naprawdę trudne. Musisz więc wybrać coś, co naprawdę cię interesuje i na czym naprawdę bardzo zależy. A to naprawdę nie jest większość rzeczy. Mam na myśli, naprawdę to jest jak większość rzeczy, o których robię pisząc książkę. To byłaby forma kary za przestępstwo białych kołnierzyków, wiesz, więc, więc to, co wydarzyło się w tej książce, to to, że żałowałem i byłem w takim momencie mojego życia, w którym byłem i ktoś próbował się z nimi liczyć. Byłem w takim momencie mojego życia, że, ku mojemu zaskoczeniu, miałem miejsce, by spojrzeć wstecz.

Daniel Pink (08:42): Wiesz, zawsze myślałem o sobie jako o młodym chłopaku. I nagle zdałem sobie sprawę, że robię to dla TW, pisząc tę ​​książkę od 20 lat, miałem dzieciaki kończące college, jakby to, do diabła, się dzieje. Miałem więc miejsce, aby spojrzeć wstecz i patrząc wstecz, jak wiele osób, powiedziałem: ach, gdybym tylko to zrobił lub gdybym tylko tego nie zrobił i zdałem sobie sprawę, że zrobiłem kilka śrub i błędy i inne rzeczy i chciałem to zrozumieć. Ciekawe było jednak to, że kiedy wróciłem i zacząłem, kiedy ja sam zacząłem rozmawiać z ludźmi o tych, moich żalach, zamiast ludzi wzdrygać się w sposób, w jaki oczekiwałem, że ludzie się pochylają, chcą o tym rozmawiać i to było, i to było, to było bardzo intrygujące.

Daniel Pink (09:21): A więc to, co ostatecznie zrobiłem z twoim pytaniem o książki, tak naprawdę pracowałem nad zupełnie inną książką w czasie, gdy zacząłem myśleć, kiedy zacząłem się z tym spotykać, pracowałem nad, ja miał kontrakt na zupełnie inną książkę, książkę, która nie miała z tym nic wspólnego. Odłożyłem to na prawie dwa miesiące i zacząłem robić podstawowe badania na temat żalu i skończyłem na pisaniu całkiem nowej, może 30-stronicowej propozycji książki dla zupełnie nowej książki, i poszedłem do mojego redaktora i wydawcy i powiedziałem: Hej, wiem Zobowiązałem się umownie do napisania książki o X, ale myślę, że ta książka o Y, która jest żalem, jest o wiele lepsza. I pozwól, że spróbuję przedstawić ci argument, że to jest lepsza książka. To jest książka, którą jestem, którą lubię, czuję się w pewien sposób zmuszona do napisania

John Jantsch (10:07): I oczywiście powiedziałeś, czy mogę zatrzymać na jakiś czas zaliczkę na drugą książkę? dobrze,

Daniel Pink (10:11): Tak, co

John Jantsch (10:12): Zrobiliśmy, właśnie się zamieniliśmy

Daniel Pink (10:13): To się zmieniło, zamieniłeś to, wiesz? Tak tak. Po prostu to zamieniliśmy. Właśnie powiedzieliśmy, okej, więc nie rób książki, nie rób tej oryginalnej książki, rób tę książkę. I wiesz, jak długo podasz nam słowa po angielsku, które możemy umieścić na stronach, będziemy w miarę szczęśliwi.

John Jantsch (10:27): Wszystko wyjdzie w praniu.

John Jantsch (10:28): A teraz słowo od naszego sponsora technologii jest niesamowite. Prawda? To znaczy, cały czas mówię o różnych technologiach w tym programie. Czy kiedykolwiek chciałeś, aby istniał sposób na uzyskanie części technologii, niektórych aplikacji, z którymi pracujesz na co dzień, aby ze sobą rozmawiać? Jest tylko jedna mała rzecz, którą chciałeś zrobić dobrze przez ponad 10 lat, używam narzędzia o nazwie Zapier. W rzeczywistości długoletni słuchacze mogą pamiętać założyciela, Wade, uh, Foster w tym programie, który robił odcinek, kiedy dopiero zaczynali. Teraz wybuchły i jest to niesamowite narzędzie. Używamy go, aby uzyskać nasze arkusze kalkulacyjne, rozmawiać z innymi arkuszami kalkulacyjnymi, naszymi formularzami, rozmawiać z arkuszami kalkulacyjnymi, naszymi formularzami, rozmawiać z innymi formularzami, wszelkimi rodzajami magii. Jeśli chodzi o nasze narzędzie CRM, rozpoczęcie pracy jest naprawdę łatwe.

John Jantsch (11:14): To znaczy, nie ma kodowania. Mam na myśli 4000, myślę, że aplikacji, które teraz obsługują i które mogą, możesz ze sobą rozmawiać, poszukaj, przekonaj się sam, dlaczego zespoły przy air table, Dropbox, HubSpot Zend, tysiące innych firm używaj Zapier na co dzień, aby zautomatyzować swój biznes. I możesz wypróbować to za darmo już dziś. To ten zapier.com/dtm to Zapier, czyli Z a PIE r.com/dtm. Sprawdź to.

John Jantsch (11:44): Założę się, że niektórzy zmagają się z tym, czym jest żal. Dokładnie. Tak. I wiem, że miałem tę zaletę, że słyszałem, jak mówisz o tej książce, na konferencji, w której uczestniczyłem i pomyślałem, że to interesujące, że mówisz o rozczarowaniu i poczuciu winy, a to nie jest żal. Zastanawiam się więc, czy moglibyśmy to dla nas podsumować.

Daniel Różowy (12:00): Tak. Ale to jest ważne, to jest ważne. Ważne jest, aby zrozumieć, czym jest ta emocja. Porozmawiajmy więc o różnicy między żalem a rozczarowaniem. To, co powoduje żal, co sprawia, że ​​emocja żałuje, a nie coś innego, to zazwyczaj… cóż, jest kilka rzeczy, ale u podstaw tego leży sprawczość. To żal to twoja wina. Żal to twoja wina. Dam ci przykład. W porządku. Jak wspomniałeś, mieszkam tutaj w Waszyngtonie. A jak mówimy tutaj, w bardzo pochmurny i parny lipcowy dzień, tutaj w stolicy kraju są bazy. Jestem fanem sportu i jestem fanem sportu w Waszyngtonie. Drużyna baseballowa Waszyngtonu ma najgorsze wyniki w głównych ligach. Reprezentanci Washington BA Washington wygrali w tym sezonie 32% swoich meczów. Mam na myśli baseball. To niewiarygodne. W porządku. Dobra. Czy mogę, więc i jestem fanem, czy jestem tym rozczarowany?

Daniel Pink (12:54): Tak? Ponieważ mi zależy. Dobra. Z jakiegoś dziwnego powodu, który mnie obchodzi, czy reprezentanci wygrają, czy przegrają, jutro może mnie potrącić autobus. Obywatelom to nie będzie zależeć, ale jeśli przegrają, czuję się źle. Prawidłowy. Ale nie mogę tego żałować, bo nie gram. Nie zarządzam zespołem. Nie jestem właścicielem zespołu. W porządku. Więc to nie moja wina. A więc żal jest naszą winą. Porozmawiajmy teraz o poczuciu winy. Bo myślę, że to kolejny naprawdę dobry. I porozmawiajmy nawet o wstydzie, skoro już przy tym jesteśmy. Dobra. Więc poczucie winy jest dla mnie podzbiorem żalu. Wina to wina, to twoja wina. Zrobiłem coś złego i mam ludzi w swojej bazie danych. Zastraszyłem kogoś. Zdradziłem współmałżonka. Oszukałem partnera biznesowego i czuję się winny z tego powodu. W porządku. Więc wina jest formą żalu.

Daniel Pink (13:35): To część żalu. Zasadniczo jest to moralny żal, typowy dla działania. Ale wstyd jest zupełnie inny. Wstyd to wina, że ​​zrobiłem coś złego. Szkoda, że ​​jestem złą osobą. A wstyd jest dość wyniszczający, prawda? Jeśli wiesz, jeśli robisz, jeśli coś robisz i to jest duży problem, dlaczego ludzie unikają żalu? To tak, jak gdy popełnimy błąd, mówimy, och, schrzaniłem tę decyzję. Dlatego jestem kompletnym idiotą. Nie wiem co robię. Jestem najgorszą osobą na świecie. Tworzymy ten wszechświat. Tego rodzaju szeroką atrybucję tworzymy na podstawie pojedynczego działania. Więc wstyd jest bardzo wyniszczający. Poczucie winy jest formą żalu, a rozczarowanie to po prostu złe samopoczucie. To nie twoja wina. Mam na myśli, że podam jeszcze prostszy przykład. Dobra.

Daniel Pink (14:17): Wygląda na to, że tak, um, więc myślałem o swoim planie ćwiczeń na resztę dnia. Okazuje się, że tutaj, w Waszyngtonie, około piątej istnieje 100% szansa na burze. Dobra. Więc oto czym mógłbym być. Nie mogę żałować, że będzie padać. Prawidłowy? Jeśli jest piąta i chcę wyjść na zewnątrz i poćwiczyć, nie mogę powiedzieć, och, żałuję, że pada. W porządku. Mogę być tym rozczarowany. Ale jeśli muszę iść na spacer do sklepu spożywczego, a nie przyniosę i zapomnę zabrać parasol, mogę tego żałować. Bo to moja wina.

Jan Jantsch (14:45): Cóż, możesz też żałować, że nie pobiegłeś dziś rano o 7:00, kiedy wiedziałeś, że będzie padać. Prawidłowy?

Daniel Pink (14:51): Tak. Wiesz co? Nie mogę biegać tak wcześnie rano.

John Jantsch (14:54): To ciekawe, że słyszałem, jak mówiłeś o osłabiającym aspekcie wstydu. Widzę ludzi, którzy żałują, że podjęli kiepską decyzję biznesową i zawstydzają ich do tego stopnia, że ​​już nigdy nie podejmą decyzji.

Daniel Pink (15:09): Mają dokładnie rację. Masz całkowitą rację. A to jest to, to jest to, a to dlatego, że ludzie nie wiedzą, jak radzić sobie z tym żalem. Prawidłowy? Więc idą w przeciwnym kierunku niż brygada bez żalu, tarzają się w niej. Rozmyślają nad tym. To, co musisz zrobić, to zrobić pierwszy krok, kiedy popełnisz błąd lub coś schrzanisz, to jest cały proces, przez który możesz przejść. Ale tak naprawdę zaczyna się od czegoś, co nazywa się współczuciem dla samego siebie, co oznacza traktowanie siebie raczej życzliwością niż pogardą. Osoba, którą tam opisujesz, często mówi do siebie, że jej mówienie do siebie będzie brutalne. Wiesz, przeklinając się, kalecząc siebie. Nie rób tego, nigdy nie rozmawialiby z nikim innym w ten sposób. Więc nie mów do siebie w ten sposób. Nie musisz traktować siebie lepiej niż ktokolwiek inny, ale nie musisz traktować siebie gorzej niż ktokolwiek inny. Nie ma dowodów na to, że niechęć do samokrytyki jest środkiem poprawiającym wydajność. Poważnie, żaden. Zero zilcza. Tak. To, co chcesz zrobić, to traktować siebie z życzliwością, a nie pogardą, uznając, że błędy są częścią ludzkiej kondycji. I jak mówiliśmy wcześniej, że to chwila w twoim życiu, a nie pełna miara twojego życia. A kiedy to zrobimy, możemy otworzyć drogę do zrozumienia naszych żalów i wyciągania z nich lekcji.

John Jantsch (16:17): Tak więc dla tych wszystkich ludzi, którzy mają plakat lub tatuaż, który możemy, nadal nie możemy żałować, tylko nie żałować. Tarzam się. Jak to?

Daniel Pink (16:25): OK. To uczciwe. To uczciwe. Tak. To uczciwe. To znaczy, to jest właściwie dobry, dobry sposób, dobry sposób, by zrobić to jeszcze raz. Mamy tu do czynienia z taką performatywną odwagą bez żalu. Uważamy, że ludzie robią to w bardzo stanowczy, odważny sposób, prawda? Mówią, że nie żałują. Ogłaszają to. Głoszą to. Utrwalili to na swoich ciałach jako pokaz odwagi. Ale nie na tym polega odwaga Johna. Chodzi mi o to, że odwaga to patrzenie żalu w oczy i robienie czegoś z tym. Tak.

John Jantsch (16:52): Tak. Okazuje się, że istnieją kategorie żalu i można mówić o podstawach typów, śmiałości moralnej i więzi. Ale mam ulubionego, czy mogę mieć ulubiony rodzaj? Więc możesz rozpakować, co każdy z nich jest, jeśli chcesz. Ale moją ulubioną jest śmiałość. Myślę, że

Daniel Pink (17:07): Cóż, bez niespodzianki. Tak.

John Jantsch (17:09): Wiesz, więc może, może poda nam naprawdę szybką definicję tych czterech typów, a wtedy będziemy mogli przejść do tak.

Daniel Pink (17:14): Tak. Więc

John Jantsch (17:15): Rozmawialiśmy o zagłębieniu się w śmiałość.

Daniel Pink (17:17): Rozmawialiśmy o moralnym żalu, jeśli tylko zrobiliśmy właściwą rzecz, prawda? Więc jesteś w punkcie zwrotnym. Możesz zrobić właściwą rzecz. Możesz zrobić coś złego. Robisz złą rzecz. Większość z nas tego żałuje, ponieważ większość z nas jest dobra i chce mieć dobry kontakt. Żal się tylko wyczerpał. To żal z powodu rozpadu związków. Ludzie chcą coś zrobić, ale tego nie robią. I odpływa. Jeszcze więcej żalów dotyczących fundamentów to małe decyzje na wczesnym etapie życia, które kumulują się w paskudnych konsekwencjach. W późniejszym życiu wydałem za dużo na oszczędzanie za mało. Nie dbałem o swoje zdrowie. Nie pracowałem wystarczająco ciężko w szkole. A potem w końcu śmiałość żałuje, na której jesteś, w pewnym momencie. Możesz grać bezpiecznie. Możesz zaryzykować. A kiedy ludzie nie wykorzystują szansy, nie zawsze, ale często tego żałują i nie ma to znaczenia dziedzina życia, ale może to być zaproszenie kogoś na randkę, może to być podróż. To może być mówienie albo i nie jestem zaskoczony, że to pojawia się w waszym świecie. Czy to nie założenie firmy?

John Jantsch (18:09): Tak, tak. Albo nie, wiesz, nie podejmując śmiałego ruchu. To znaczy patrzę na swój biznes i mogę wyraźnie pomyśleć o tym, może to jest porównanie. Wiesz, niektórzy ludzie, którzy może zaczęli, kiedy ja zrobiłem lub zrobiłem coś podobnego, że patrzę i idę, wow, gdybym chciał to zrobić w określony sposób, też bym tam był. Ale mam miejsce, w którym powiem, że nie żałuję. kocham gdzie jestem ale ja też. Rozpoznaję też czasami, kiedy mogłem być Boulderem,

Daniel Pink (18:35): Myślę, że wszyscy to robimy. I myślę, że to zdrowe. Tak. Tak. To jest myśl. Więc pytanie brzmi: John, co z tym zrobisz? Dobra. To doskonały przykład. Czuję się dokładnie tak samo. Tak. W porządku. Więc tak wiele razy w moim życiu mogłem być Boulderem. Oto, co mogę zrobić. Mogę tam wrócić i powiedzieć, wiesz co? Były chwile w moim życiu, kiedy nie mogłem być Boulderem i myślenie o tym teraz sprawia, że ​​czuję się trochę nieswojo. Więc zatkam sobie uszy i nigdy więcej tego nie rozważę. Kiepski pomysł. Albo mogę powiedzieć, jak mówiliśmy wcześniej, o mój Boże. Były czasy, kiedy mogłem być Boulderem. Jestem takim idiotą. Jestem kretynem. Po prostu nie wiem, co robię. To też zły pomysł. Co powinienem zrobić, to powiedzieć, co? Co mi to mówi? To mi mówi, cóż, mówi mi kilka rzeczy. Numer jeden. To albo powiedzmy, ty i ja podobnie ustaliliśmy to, co nam mówi, John to ten, którego cenimy odwagę. Tak. Prawidłowy? Tak. Nie każdy musi doceniać odwagę, ale to wyjaśnia, co cenimy i poucza nas i uczy nas, abyśmy powiedzieli: Hej, wiesz co, następnym razem idź

John Jantsch (19:34): Za to. Zrób większy strzał. tak tak. Tak. Ponieważ masz informacje demograficzne na temat badań. Czy starsi ludzie mają inne żale, większe żale? niż młodsi ludzie.

Daniel Pink (19:46): To jest B. OK. Tak więc w badaniu ilościowym, amerykańskim badaniu opinii publicznej, miałem bardzo dużą próbę, aby spróbować dokonać takich ustaleń. Czy mężczyźni żałują inaczej niż kobiety?

John Jantsch (19:57): Prawda?

Daniel Pink (19:58): Ludzie z dużym wykształceniem formalnym żałują inaczej niż ludzie z mniej formalnym wykształceniem i tak dalej. Nie było tak wielu różnic demograficznych poza tym wymiarem, jakim jest wiek. I to ogromna różnica. I to jest to, kiedy jesteśmy młodzi, mamy taką samą liczbę żalu, działania i bezczynności, taką samą liczbę żalu z powodu tego, co zrobiliśmy i czego nie zrobiliśmy. Ale jak się starzejemy, a nawet nie starzejemy się tak bardzo mm-hmm lat trzydziestych ma zacząć przejmować kontrolę w latach trzydziestych, czterdziestych, a potem na pewno pięćdziesiątych i poza żalem bezczynności, bagnem, żalem działania. Kiedy jesteś po pięćdziesiątce, kiedy jesteś w moim wieku, to jak dwa do jednego, czasem trzy do jednego żalu za bezczynnością kontra działanie, co prowadzi do twojej śmiałości. Tak. Sugeruje, że to, co zamierzamy, z czasem, będziemy żałować tego, czego nie zrobiliśmy. Nie zapraszać tej osoby na randkę, nie brać udziału w tej podróży, nie odzywać się, nie rozpoczynać biznesu, nie kontaktować się z przyjacielem. To są rzeczy, które przyklejają się do nas i wkurzają nas na długo.

John Jantsch (21:03): Tak. Myślę, że to kolejka EE. W pewnym sensie przypominam sobie, że żałujemy raczej grzechów zaniechania niż prowizji, wiesz, gdy się starzejemy, , wiesz, tak się stało, ale nie zrobiło.

Daniel Pink (21:14): Tak. Ale chodzi o to, że nie tylko, wiesz, to może mieć intuicyjny sens dla ludzi, ale mamy, ale mam dane z mojej ankiety, które pokazują to bardzo wyraźnie. To w zasadzie jedyna różnica demograficzna, którą chciałbym bronić na rampach, ponieważ odkrycie było tak mocne, ale jest również bardzo spójne z tym, co pokazuje nam 50 lat, 50 lat istniejących badań. Ale

John Jantsch (21:35): Myślę, że prawdopodobnie sprowadza się to do tego, że zaczynamy myśleć i kończy mi się czas. prawo. Mam na myśli to, że kiedy jesteśmy po dwudziestce, jesteśmy jak, eh, mam, zrobię to jeszcze raz. Prawidłowy.

Daniel Pink (21:44): To może być, myślę, że to część tego. Myślę, że inną rzeczą jest to, że akcja żałuje. Z czasem możemy w jakiś sposób rozwiązać problem. Więc możemy powiedzieć, że jeśli kogoś znęcałem się, lub jeśli kogoś skrzywdziłem lub, no wiesz, oszukałem kogoś, mogę iść i przeprosić lub zadośćuczynić lub zadośćuczynić. Są chwile, w których można złagodzić psychologiczne ukłucie żalu, znajdując w nim srebrną podszewkę. Więc jeśli powiedziałem, to znaczy, no wiesz, powiedziałem, wiesz, w pewnym momencie mojego życia, pomyślałem o przeprowadzce do Kalifornii. Nie żałuję, że tego nie zrobiłem. Ale przypuśćmy, że tak, powiedziałem, gdybym tylko przeprowadził się do Kalifornii, prawda. I mogę powiedzieć, że mieszkałem w Waszyngtonie. Cóż, przynajmniej udało mi się posłać dzieci do świetnej szkoły. Wiesz, mogę znaleźć w tym pozytywną podszewkę, mogę znaleźć w tym pozytywną podszewkę, ale w akcji żałuje, nie można cofnąć. Nie możesz znaleźć srebrnej podszewki. Dlatego kiwają nam głową. Podczas gdy jeden poeta mówi, że składają jaja pod naszą skórą, co moim zdaniem jest uroczym i nieco przerażającym sposobem na określenie tego. Tak.

John Jantsch (22:41): Tak. więc na początku mówiłeś o badaniach przeprowadzonych we wszystkich tych różnych dziedzinach, które mają pewien związek ze zdrowiem psychicznym. A ja, wiesz, czy masz opinię lub pogląd z pracy, którą wykonałeś, a teraz wszystkich rozmów, które wygłosiłeś i rozmów, które przeprowadziłeś z poszczególnymi osobami, jak duży jest to problem ze zdrowiem psychicznym?

Daniel Pink (23:01): To ciekawe pytanie. Dobra. Więc myślę, że jest w tym coś nowego, myślę, że jest w tym jakiś niuans. Tak. Dobra. Myślę więc, że zdrowie psychiczne jest dość istotną kwestią. Taki jest jednak mój pogląd. Dobra. I chcę tylko podkreślić, że nie jestem lekarzem, prawda? Myślę, że jest to trochę mniej medyczny problem, niż nam się wydaje. Mam na myśli to, że moim zdaniem głównym problemem jest to, że nie nauczyliśmy ludzi, jak radzić sobie z negatywnymi emocjami. Tak. To, co im sprzedaliśmy, zestawienie towarów, które powiedzieliśmy, powinno być zawsze pozytywne. A my nie, a nasze życie nie jest jednolicie pozytywne, a negatywne emocje mają swoje miejsce. Po prostu nie nauczyliśmy ludzi radzić sobie z nimi. Myślę więc, że mamy kryzys zdrowia psychicznego, być może nawet ja, wiesz, problem medyczny, kiedy ludzie są tak pochłonięci swoim żalem i negatywnymi emocjami, że w końcu przerzucają się na niepokój, depresję lub coś, co jest faktycznie dolegliwość medyczna.

Daniel Pink (24:03): Ale wiesz, ale nie sądzę, że każda negatywna emocja nie jest kryzysem psychicznym. Może stać się kryzysem zdrowia psychicznego. Jeśli nie mówimy ludziom prawdy, negatywne emocje są częścią życia. Te negatywne emocje są pouczające. Że negatywne emocje są w rzeczywistości pod pewnymi względami bardziej pouczające niż pozytywne emocje i że możemy sobie z nimi radzić w sposób systematyczny. A kiedy zajmiemy się nimi w sposób systematyczny, możemy żyć lepiej i pracować mądrzej. Myślę więc, że wśród młodych ludzi, wśród młodszych ludzi, problemy ze zdrowiem psychicznym, które obserwujemy u młodszych ludzi, wynikają z tego, że w jakiś sposób otrzymali od nas wiadomość, że muszą być cały czas pozytywnie nastawieni. Tak. A potem, ponieważ są istotami ludzkimi, czasami nie czują się pozytywnie. Czują się smutni. Czują żal. Czują strach. Czują te negatywne emocje, rozglądają się i mówią, o mój Boże, wszyscy inni są tacy doskonali. Coś musi być ze mną nie tak. I nie wiem, co zrobić z tym uczuciem. I myślę, że to jest problem. Musimy wyposażyć ludzi do radzenia sobie z negatywnymi emocjami, wykorzystać je jako siłę do postępu.

John Jantsch (25:04): Żałuję, że nie poświęciłem się dużo bardziej karierze baseballowej, ale wydaje mi się, że może nadal mógłbym spróbować swoich sił w NATS.

Daniel Pink (25:11): Cóż, tak. This year you could, and you know, this year, this year you could, but that's an interesting, that's an interesting thing that, you know, it's like the question then becomes like, what do you do with that kind of regret? Cuz that's not an uncommon regret. Tak. Tak. I have a lot of sports related regrets, actually, John. And so, so the things like, okay, are you going to get an MLB contract? Prawdopodobnie nie. Okay. But the question is like, what is it about that that you regret not leaning into? So you felt like, okay, I didn't push myself to the hardest I could push myself. You know, I didn't take a, I didn't take a big shot and there are plenty of time and plenty of other realms in which you can push yourself hard and you can take a, you can take a big shot.

John Jantsch (25:47): Awesome. Always great catching up with you. Dan tell people where they can connect with you and the ways that you want to. And obviously the books are available everywhere you

Daniel Pink (25:55): Buy books. Tak. The best other starting point is my website, which is Dan pink.com, D a NPI nnk.com. And there's a newsletter. There are a lot of free resources, all the books, all, you know, unicorns, rainbows, cotton candy for everyone, all kinds of good stuff

John Jantsch (26:10): And no regrets posters. I can touch you. Dan. Dzięki jeszcze raz. Uh, always great to catch up and uh, hopefully we'll see you one of these days there on the road.

Daniel Pink (26:20): All right, John. Thanks for having me back. Look forward to my bagel next time. Hey,

John Jantsch (26:24): And one final thing before you go, you know how I talk about marketing strategy strategy before tactics? Well, sometimes it can be hard to understand where you stand in that what needs to be done with regard to creating a marketing strategy. So we created a free tool for you. It's called the marketing strategy assessment. You can find it @ marketingassessment.co not.com.co check out our free marketing assessment and learn where you are with your strategy today. That's just marketingassessment.co I'd love to chat with you about the results that you get.